Browse Documents By...
Original Language...
Documents For...
Browse Commentaries By...
Browse Referred Persons By...
Supreme Court on the protection of non-original writings, The Hague (1892)
Source: Weekblad van het recht (1893), no. 6274, 1; Juridische Bibliotheek, Universiteit van Amsterdam, 184: EK.09/5
Citation:
Supreme Court on the protection of non-original writings, The Hague (1892), Primary Sources on Copyright (1450-1900), eds L. Bently & M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org
Back | Record | Images | No Commentaries
Translation only | Transcription only | Show all | Bundled images as pdf
No. 6274. 2
of the argument drawn from the 2nd paragraph of Art. 7, in which is spoken of notices, subordinates in his plea that the announcements in any case have to contain news in order to fall under the protection of the law. My answer is once again that in art. 7, para. 2, mention is made not of news, but very generally of notices. Furthermore, the concept of "news" is very relative. What may have been long known in detail about the upcoming festivities to the inhabitants of a municipality, for others living elsewhere, to whom the gazette is sent from that municipality, is indeed "news". Besides, it is not always "le charme de l'inconnu" which makes an notice important. E.g. with a recent murder or with prevalent diseases, such as cholera, about which all kinds of notices were announced in the newspapers during a few days, the newspaper publisher can render a service to many, who oft lack the time to read, by reprinting all those notices chronologically.
As regards the 2nd part of the argument, it is firstly claimed that the Court, on false grounds, denies the persecuted daily the nature of lawful citation or abstract for announcement. I should think that one is dealing here with a factual decision, which must be respected by the court on appeal. But in addition, in my opinion, it is hard to imigine a lawful citation when, as here, is printed by far the largest part of the festival program, and that in a daily or newspaper, which of course mostly aims at keeping its readers informed of whatever important events occur in the municipality, rather than to give a detailed entry on the contents of such a writing. I add to this that which the government said in her Explanatory Memoradum to art. 18 of the Act of 28 June 1881 (Bulletin of Acts, Orders and Decrees No. 124.) (1): "A certain amount of freedom of decicion continues to be ensured to the court. It assesses for each case, whether it has before it a legitimate overview or abstract of work, or an independent work, or an unlawful work, wherein the modifications, extensions and abridgings of the original document only serve to cover the crime committed". And therefore it is not relevant whether already in the conclusion of the so-called announcement is referred to the "Festival guide", for that reference could have been given precisely to escape prosecution.
[...]
I believe the judgment is entirely correct, and have therefore the honour to plead for the dismissal of the appeal, and to order the appellant to pay the costs thereof.
The Supreme Court etc.,
In view of the ground of appeal, proposed in the plea:
Infringement and misapplication of Articles 1, 2 and 7 of the Act of 28 June 1881 (Bulletin of Acts, Orders and Decrees No. 124) and art. 349bis Penal Code, because a festival program or festival guide holds no literary thought, but merely alleges to contain town news, and on which notices the Court did not even positively decide that they were "news", is not a writing for which copyright can be obtained; Furthermore, because the Court on the basis of incorrect arguments denies the prosecuted newspaper the nature of lawful citation or abstract for announcement, and both here, as in its decision regarding the intent, overlooks that it mainly comes to the desire for undue pursuit of gain;
Considering that pursuant to the contested judgment is established factually:
1. That, on 28 Sept. 1891, a printed work entitled "Remembrance of the Liberation of Leiden. Festival guide. Saturday 3 Oct. 1891," has been published and distributed in Leiden;
2. That this work was printed there by E. IJ., and that he had guaranteed himself of the copyright of that work in the manner set out by law, which had been published in print without mention of the name of the author or publisher, but only of the printer;
3. That the appellant, however much aware of this proviso of copyright, in the Leyden Daily of 30 Sept. 1891, at which paper he was responsible for the issuance and administration at the time, has let an notice be placed wherein, with the exception of some other announcements, which the Court deemed to be of lesser importance, the contents of the festival guide was copied, while at the conclusion of that notice was referred to the festival guide;
4. That the number of the Leyden Daily referred to has been distributed in the usual manner for that paper;
Considering that the Court's decision, that the appellant had willfully infringed the copyright of another by the proven action, in the ground for cassation is contested on three kinds of grounds;
Considering that the first ground, that a festival program or festival guide is not a writing for which copyright can be obtained, because it holds no literary thought, but merely alleges to contain town news, on which notices the Court did not even positively decide that they were "news",
Considering in this respect, that the claim as if copyright could exist only for those writings which contain a literary thought, finds no support in the Act of 28 June 1881 (Bulletin of Acts, Orders and Decrees No. 124.), whereby the copyright is regulated;
That, however, art. 1 does not distinguish between the nature of the writings, and thus recognizes copyright for each text, therefore
also for such a text that contains nothing other than what, in the ground, is called purely town news or is published as town news, even if the alleged news could be considered to already be known to the public;
This is confirmed by the provisions laid down in the second paragraph of Art. 7, in which the freedom to further publish in print notices or essays from newspapers and magazines, provided the source is mentioned, is given in no other way than under the condition that the copyright is not reserved in the manner set out by law;
That the Explanatory Memorandum, which accompanied the bill of 1877, which was relied on in the plea, contains nothing that could lead to another view;
That yet, in para. 2 of that memorandum, is said that "the bill regulates copyright, namely the rights of authors of literary works", but that to this is immediately added: "in addition to those works, which, very closely related to the former, likewise are part of the book trade. Excluded are the products of painting and sculpture";
That therefore in that sentence are not contrasted the writings of men of letters and those of another nature, but all that which constitutes a subject of the book trade is contrasted against the products of visual art, the last of which would fall outside the proposed regulation, while to the former, without limitation, that regulation would apply;
that the first of the grounds raised for the argument is unlikely;
Considering that the second of these grounds lies in that the Court on the basis of incorrect arguments denies the prosecuted newspaper the nature of lawful citation or abstract for announcement;
Considering to that effect that, according to Art. 7 of the Act, copyright of works published in print does not preclude that therefrom citations are included in other works for announcement or review;
that the Court has dismissed the reliance on this art. on the ground that "the content of the accussed notice, an abstract of the festival guide, inter alia containing the names the participants in the procession, and the route that the parade will follow, exceeds the scope citations have";
Considering that it was noted in the plea that the law does not limit the scope that citations may have, but precisely because those limits may not be set in general rules and are not set, the court, in each individual case, by comparing the writings, and thus by a factual consideration, will have to decide whether another's copyright has been infringed upon by the announcement; that therefore the Court of Justice's decision on this issue cannot be reversed on appeal;
Considering that, in the last place, it has been argued, to support the ground for cassation, that the Court has overlooked both in its decision regarding the scope that citations may have, as in that regarding the premeditation, that it mainly comes to the desire for undue pursuit of gain;
Considering that in fact has been decided by the Court of Justice that "from the circumstances under which the copying of the contested notice of the Festival guide took place, as evidenced by the statements of the accused and the statements of the witness V. d. D., follows the intent of the accused to willfully infringe the copyright of E. IJ", while the statements and declarations referred to, according to the judgment, mean that of the accused, that he, when he had the notice placed in the Leyden Daily, was aware of the copyright obtained for the Festival guide by another, and that of the witness, that he, before the placement, had drawn the attention of the accused to the warning placed at the heading of the Festival guide, that copying would be prosecuted;
Considering that in this ground it may be claimed that for the application of Art. 349bis Penal Code, it would also be a requirement that the perpetrator acted with the desire for undue pursuit of gain or, as it is expressed in the plea, with intent to injure, but that this assertion is incorrect, because the art. Speaks not of such an intent, and the word deliberately has no other meaning in that art. than anywhere else in the Code;
That the art. therefore with that expression sets no other requirement than that the perpetrator committed the act intentionally, whereby another's right was infringed upon;Considering that the ground for cassation is therefore unfounded in all its parts;
Given art. 370 Penal Code;
Dismisses the appeal;
Orders the accused to pay the costs incurred therein.
(1) Cf. SMIDT, 2nd edition 19th issue p. 29.
No. 6274. 2
lende van het argument, getrokken uit de 2e alinea van art. 7, waar van berichten gesproken wordt, stelt in zijn middel subsidiair dat in elk geval de mededeelingen, om onder de bescherming der wet te kunnen staan, nieuws moeten bevatten. Mijn antwoord is al dadelijk weder dat in art. 7, al. 2 niet van nieuwsberichten, maar zeer algemeen van berichten gewag wordt gemaakt. Verder is het begrip van "nieuws" zeer betrekkelijk. Wat omtrent de aanstaande feestelijkheden aan de inwoners eener gemeente wellicht reeds lang in de verschillende bijzonderheden bekend was, is voor elders woonachtigen, aan wie de courant uit die gemeente wordt toegezonden, inderdaad "nieuws". Bovendien is het niet altijd le charme de l'inconnu die een bericht belangrijk maakt. Bijv. bij een kort geleden plaats gehad hebbenden moord of bij heerschende ziekten, zooals cholera waaromtrent gedurende eenige dagen allerlei berichten in de dagbladen werden medegedeeld, kan een courantier aan velen, wien de tijd tot lezen dikwerf ontbreekt, een dienst bewijzen door al die berichten nog eens achter elkander af te drukken.
Wat het 2e onderdeel van het middel betreft, zoo wordt vooreerst beweerd dat het Hof op onjuiste gronden aan het vervolgde dagbladbericht het karakter van geoorloofde aanhaling of uittreksel ter aankondiging ontzegt. Ik zou meenen dat men hier met eene feitelijke beslissing te doen heeft, die door den rechter in cassatie moet worden ge-eerbiedigd. Maar bovendien kan m. i. moeielijk aan eene geoorloofde aanhaling ter aankondiging worden gedacht waar, zooals hier, verreweg het grootste gedeelte van een feestprogramma wordt afgedrukt, en dat nog wel in een dagblad of nieuwsblad, dat zich natuurlijk veeleer ten doel stelt zijne lezers op de hoogte te houden van hetgeen er belangrijks in de gemeente voorvalt, dan eene breedvoerige vermelding te geven van den inhoud van zulk een geschrift. Ik voeg hier nog bij wat de regeering zeide in hare Memorie van Toelichting op art. 18 der wet van 28 Juni 1881 (Stbl. no. 124) (1): "Den rechter blijft eene betamelijke vrijheid van beslissing verzekerd. Hij beoordeele voor elk geval afzonderlijk, of hij een geoorloofd overzicht of uittreksel van een werk voor zich heeft, of wel een zelfstandig werk, of wel een ongeoorloofd werk, waarbij de wijzigingen, uitbreidingen en verkortingen van het oorspronkelijk geschrift slechts strekken om het gepleegde misdrijf te bedekken". En daarom doet het niets ter zake of al in het slot der zoogenaamde aankondiging naar den "Feestwijzer" verwezen wordt, want die verwijzing kan juist zijn geschied om aan de strafvervolging te ontkomen.
Verder zou het Hof, meer bijzonder bij zijne beslissing omtrent het opzet, hebben voorbijgezien dat het voornamelijk op de zucht naar onbehoorlijk winstbejag aankomt.
Daarvan mag echter aan het Hof geen grief worden gemaakt omdat het inderdaad ten deze daarop niet aankomt. Het was den wetgever te doen het recht van den auteur te handhaven, onverschillig of dit door een ander uit winstbejag, dan wel om andere redenen, bijv. uit haat of nijd werd geschonden. En allerminst aan het woord "opzettelijk" in art. 349bis Strafrecht moet die beteekenis worden gehecht. De Regeering zeide in de Memorie van Toelichting (2) op art. 18 van meergenoemde wet: "Evenals in het ontwerp-strafwetboek, wordt in deze voordracht alleen het desbewust inbreuk maken op eens anders auteursrecht met straf bedreigd". Iets verder: "Eerst voor zoover de dader bewust was, dat hij op het auteursrecht inbreuk heeft gemaakt, is hij strafbaar". En eindelijk in de Memorie van Beantwoording: "In verband met de terminologie van het ontwerp-strafwetboek is "desbewust" vervangen door "opzettelijk". Daar nu in facto is beslist, dat de getuige v. d. D. voor de plaatsing van het bericht in het Leidsche Dagblad den req. had gewezen op het aan het hoofd van den "Feestwijzer" voorkomende verbod van nadruk, doch dat de req. desniettemin last had gegeven dat bericht in bedoeld blad op te nemen, is terecht uitgemaakt dat de req. opzettelijk, d. i. desbewust op eens anders auteursrecht inbreuk heeft gemaakt.
Ik houd dus het arrest voor geheel juist gewezen en heb mitsdien de eer te concludeeren tot verwerping van het beroep met veroordeeling van den req. in de kosten.
De Hooge Raad enz.,
Gelet op het middel van cassatie, voorgesteld bij pleidooi:
Schending en verkeerde toepassing van de artt. 1, 2 en 7 der wet van 28 Juni 1881 (Stbl. no. 124) en van art. 349bis Strafrecht, omdat een feestprogram of feestwijzer geen enkele letterkundige gedachte, doch louter beweerd stadsnieuws behelzende en omtrent welks mededeelingen het Hof niet eens positief beslist dat zij "nieuws" waren, niet is een geschrift waarvoor auteursrecht kan worden verkregen; voorts omdat het Hof op onjuiste motieven aan het vervolgde dagbladbericht het karakter van geoorloofde aanhaling of uittreksel ter aankondiging ontzegt en zoowel hierbij als bij zijne beslissing omtrent het opzet voorbijziet, dat het voornamelijk op de zucht naar onbehoorlijk winstbejag aankomt;
O. dat ingevolge het beklaagde arrest feitelijk vaststaat:
1. dat op 28 Sept. 1891 een drukwerk, getiteld: "Gedenkdag van Leidens ontzet. Feestwijzer. Zaterdag 3 Oct. 1891", te Leiden is uitgegeven en verspreid;
2. dat dit werk aldaar gedrukt was door E. IJ. en deze zich op de bij de wet voorgeschreven wijze het auteursrecht op dat werk, dat zonder vermelding van den naam van auteur of uitgever, doch alleen van den drukker, door den druk was gemeen gemaakt, had verzekerd;
3. dat de req., hoezeer met dit voorbehoud van het auteursrecht bekend, in het Leidsche Dagblad van 30 Sept. 1891, met de uitgifte en administratie van welk blad hij toen belast was, een bericht heeft doen plaatsen, waarin, met uitzondering van sommige mededeelingen, die door het Hof werden geoordeeld voor het meerendeel van het publiek van ondergeschikt belang te zijn, de inhoud van den feestwijzer was overgenomen, terwijl aan het slot van dat bericht voor verdere bijzonderheden naar den feestwijzer werd verwezen;
4. dat bedoeld nummer van het Leidsche Dagblad op de voor dat blad gewone wijze is verspreid;
O. dat 's Hofs beslissing, dat de req. door de bewezen verklaarde handeling opzettelijk inbreuk had gemaakt op eens anders auteursrecht, bij het middel van cassatie op drie-erlei grond wordt bestreden;
O. dat de eerste grond hierin is gelegen, dat een feestprogram of feestwijzer niet is een geschrift, waarvoor auteursrecht kan worden verkregen, omdat het geen enkele letterkundige gedachte behelst, doch louter beweerd stadsnieuws, omtrent welke mededeelingen het Hof niet eens positief beslist, dat zij "nieuws" waren;
O. te dien aanzien, dat de bewering alsof auteursrecht alleen zou kunnen bestaan voor die geschriften welke eene letterkundige gedachte behelzen, geen steun vindt in de wet van 28 Juni 1881 (Stbl. no. 124), waarbij het auteursrecht is geregeld;
dat toch art. 1 geen onderscheid maakt tusschen den aard der geschriften en dus auteursrecht erkent voor elk geschrift, alzoo
ook voor zoodanig geschrift dat niets anders inhoudt dan hetgeen bij het middel wordt genoemd louter stadsnieuws of als stadsnieuws wordt medegedeeld, zelfs al kan dat beweerde nieuws als bij een deel van het publiek reeds bekend worden aangemerkt;
dat dit bevestigd wordt door de bepalingen, vervat in het tweede lid van art. 7, waarbij de vrijheid om, mits de bron genoemd worde, berichten of opstellen uit dag- en weekbladen verder door den druk gemeen te maken, niet anders wordt gegeven dan onder de voorwaarde dat het auteursrecht op zoodanig bericht niet op de bij de wet voorgeschreven wijze is voorbehouden;
dat de Memorie van Toelichting, die het wetsontwerp van 1877 vergezelde, waarop bij pleidooi een beroep werd gedaan, niets bevat wat tot eene andere opvatting zou kunnen leiden;
dat toch in par. 2 van die memorie wel wordt gezegd, dat "het wetsontwerp regelt het auteursrecht, t. w. het recht van schrijvers van letterkundige werken", maar dat daaraan onmiddellijk wordt toegevoegd: "benevens van die werken, welke, aan eerstgenoemden zeer nauw verwant, insgelijks een voorwerp van den boekhandel uitmaken. Uitgesloten zijn de voortbrengselen van schilder- en beeldhouwkunst";
dat derhalve in die zinsnede niet tegenover elkander worden gesteld de geschriften van letterkundigen en die van anderen aard, maar tegenover al wat een voorwerp van den boekhandel uitmaakt worden gesteld de voortbrengselen van de beeldende kunst, welke laatste buiten de voorgestelde regeling zouden vallen, terwijl voor het eerste, zonder beperking, die regeling van toepassing zou zijn;
dat de eerste der voor het middel aangevoerde gronden dus niet aannemelijk is;
O. dat de tweede dier gronden hierin is gelegen, dat het Hof op onjuiste motieven aan het vervolgde dagbladbericht het karakter van geoorloofde aanhaling of uittreksel ter aankondiging heeft ontzegd;
O. daaromtrent, dat, volgens art. 7 der wet, het auteursrecht van door den druk gemeen gemaakte werken niet belet, dat daaruit ter aankondiging of beoordeeling aanhalingen in andere werken worden opgenomen;
dat het Hof het beroep op dit art. heeft verworpen op grond, dat "de inhoud van het beklaagde bericht, een uittreksel uit den Feestwijzer, o. m. ook de namen bevattende van de deelnemers aan den optocht, en den weg dien de optocht zal volgen, den om vang die aanhalingen hebben, te boven gaat" ;
O. dat wel bij pleidooi is opgemerkt, dat de wet geen grens stelt voor den omvang die aanhalingen mogen hebben, maar dat juist omdat die grens niet bij algemeenen regel kan worden gesteld en dan ook niet gesteld is, de rechter voor elk geval afzonderlijk, door vergelijking van de geschriften en alzoo door eene feitelijke waardeering, zal hebben te beslissen, of door de mededeeling op eens anders auteursrecht inbreuk is gemaakt; dat derhalve op 's Hofs beslissing ten aanzien van dit punt in cassatie niet kan worden teruggekomen;
O. dat is de laatste plaats tot ondersteuning van het middel is aangevoerd, dat het Hof zoowel bij zijne beslissing omtrent den omvang die aanhalingen mogen hebben, als bij die omtrent het opzet heeft voorbijgezien, dat het voornamelijk op de zucht naar onbehoorlijk winstbejag aankomt;
O. dat door het Hof feitelijk is beslist, dat "uit de omstandigheden waaronder het overnemen van het beklaagde bericht uit den Feestwijzer plaats had, zooals die blijken uit de opgaven van den bekl. en de verklaringen van den get. v. d. D., de bedoeling volgt van den bekl., om opzettelijk inbreuk te maken op het auteursrecht van E. IJ", terwijl de bedoelde opgaven en verklaringen, blijkens het arrest, inhielden, die van den bekl., dat hij, toen hij het bericht in het Leidsch Dagblad deed plaatsen, bekend was met het op den Feestwijzer door een ander verkregen auteursrecht, en die van den get., dat hij voor de plaatsing den bekl. opmerkzaam had gemaakt op de aan het hoofd van den Feestwijzer geplaatste waarschuwing, dat nadruk gerechtelijk zou worden vervolgd;
O. dat bij het middel nu wel wordt beweerd, dat voor de toepassing van art. 349bis Strafrecht het mede een vereischte zou zijn, dat de dader gehandeld hebbe met de zucht naar onbehoorlijk winstbejag of, zooals het bij pleidooi is uitgedrukt, met het oogmerk om te benadeelen, doch dat deze stelling is onjuist, omdat het art. van zoodanig oogmerk niet spreekt en het woord opzettelijk in dat art. geen anderen zin heeft dan overal elders in het wetboek;
dat het art. alzoo met die uitdrukking geen anderen eisch stelt dan dat de dader opzettelijk de handeling pleegde, waardoor op eens anders recht inbreuk werd gemaakt;
O. dat het middel van cassatie mitsdien in al zijne onderdeelen is ongegrond;
Gezien art. 370 Strafvord.;
Verwerpt het beroep;
Veroordeelt den req. in de kosten daarop gevallen.
(1) Cf. SMIDT, 2e uitgave 19e afl. bl. 29.
(2) T. a. pl. bl. 28 vlgg.
Source: Weekblad van het recht (1893), no. 6274, 1; Juridische Bibliotheek, Universiteit van Amsterdam, 184: EK.09/5
Citation:
Supreme Court on the protection of non-original writings, The Hague (1892), Primary Sources on Copyright (1450-1900), eds L. Bently & M. Kretschmer, www.copyrighthistory.org
Back | Record | Images | No Commentaries
Translation only | Transcription only | Show all | Bundled images as pdf
No. 6274. 2
of the argument drawn from the 2nd paragraph of Art. 7, in which is spoken of notices, subordinates in his plea that the announcements in any case have to contain news in order to fall under the protection of the law. My answer is once again that in art. 7, para. 2, mention is made not of news, but very generally of notices. Furthermore, the concept of "news" is very relative. What may have been long known in detail about the upcoming festivities to the inhabitants of a municipality, for others living elsewhere, to whom the gazette is sent from that municipality, is indeed "news". Besides, it is not always "le charme de l'inconnu" which makes an notice important. E.g. with a recent murder or with prevalent diseases, such as cholera, about which all kinds of notices were announced in the newspapers during a few days, the newspaper publisher can render a service to many, who oft lack the time to read, by reprinting all those notices chronologically.
As regards the 2nd part of the argument, it is firstly claimed that the Court, on false grounds, denies the persecuted daily the nature of lawful citation or abstract for announcement. I should think that one is dealing here with a factual decision, which must be respected by the court on appeal. But in addition, in my opinion, it is hard to imigine a lawful citation when, as here, is printed by far the largest part of the festival program, and that in a daily or newspaper, which of course mostly aims at keeping its readers informed of whatever important events occur in the municipality, rather than to give a detailed entry on the contents of such a writing. I add to this that which the government said in her Explanatory Memoradum to art. 18 of the Act of 28 June 1881 (Bulletin of Acts, Orders and Decrees No. 124.) (1): "A certain amount of freedom of decicion continues to be ensured to the court. It assesses for each case, whether it has before it a legitimate overview or abstract of work, or an independent work, or an unlawful work, wherein the modifications, extensions and abridgings of the original document only serve to cover the crime committed". And therefore it is not relevant whether already in the conclusion of the so-called announcement is referred to the "Festival guide", for that reference could have been given precisely to escape prosecution.
[...]
I believe the judgment is entirely correct, and have therefore the honour to plead for the dismissal of the appeal, and to order the appellant to pay the costs thereof.
The Supreme Court etc.,
In view of the ground of appeal, proposed in the plea:
Infringement and misapplication of Articles 1, 2 and 7 of the Act of 28 June 1881 (Bulletin of Acts, Orders and Decrees No. 124) and art. 349bis Penal Code, because a festival program or festival guide holds no literary thought, but merely alleges to contain town news, and on which notices the Court did not even positively decide that they were "news", is not a writing for which copyright can be obtained; Furthermore, because the Court on the basis of incorrect arguments denies the prosecuted newspaper the nature of lawful citation or abstract for announcement, and both here, as in its decision regarding the intent, overlooks that it mainly comes to the desire for undue pursuit of gain;
Considering that pursuant to the contested judgment is established factually:
1. That, on 28 Sept. 1891, a printed work entitled "Remembrance of the Liberation of Leiden. Festival guide. Saturday 3 Oct. 1891," has been published and distributed in Leiden;
2. That this work was printed there by E. IJ., and that he had guaranteed himself of the copyright of that work in the manner set out by law, which had been published in print without mention of the name of the author or publisher, but only of the printer;
3. That the appellant, however much aware of this proviso of copyright, in the Leyden Daily of 30 Sept. 1891, at which paper he was responsible for the issuance and administration at the time, has let an notice be placed wherein, with the exception of some other announcements, which the Court deemed to be of lesser importance, the contents of the festival guide was copied, while at the conclusion of that notice was referred to the festival guide;
4. That the number of the Leyden Daily referred to has been distributed in the usual manner for that paper;
Considering that the Court's decision, that the appellant had willfully infringed the copyright of another by the proven action, in the ground for cassation is contested on three kinds of grounds;
Considering that the first ground, that a festival program or festival guide is not a writing for which copyright can be obtained, because it holds no literary thought, but merely alleges to contain town news, on which notices the Court did not even positively decide that they were "news",
Considering in this respect, that the claim as if copyright could exist only for those writings which contain a literary thought, finds no support in the Act of 28 June 1881 (Bulletin of Acts, Orders and Decrees No. 124.), whereby the copyright is regulated;
That, however, art. 1 does not distinguish between the nature of the writings, and thus recognizes copyright for each text, therefore
also for such a text that contains nothing other than what, in the ground, is called purely town news or is published as town news, even if the alleged news could be considered to already be known to the public;
This is confirmed by the provisions laid down in the second paragraph of Art. 7, in which the freedom to further publish in print notices or essays from newspapers and magazines, provided the source is mentioned, is given in no other way than under the condition that the copyright is not reserved in the manner set out by law;
That the Explanatory Memorandum, which accompanied the bill of 1877, which was relied on in the plea, contains nothing that could lead to another view;
That yet, in para. 2 of that memorandum, is said that "the bill regulates copyright, namely the rights of authors of literary works", but that to this is immediately added: "in addition to those works, which, very closely related to the former, likewise are part of the book trade. Excluded are the products of painting and sculpture";
That therefore in that sentence are not contrasted the writings of men of letters and those of another nature, but all that which constitutes a subject of the book trade is contrasted against the products of visual art, the last of which would fall outside the proposed regulation, while to the former, without limitation, that regulation would apply;
that the first of the grounds raised for the argument is unlikely;
Considering that the second of these grounds lies in that the Court on the basis of incorrect arguments denies the prosecuted newspaper the nature of lawful citation or abstract for announcement;
Considering to that effect that, according to Art. 7 of the Act, copyright of works published in print does not preclude that therefrom citations are included in other works for announcement or review;
that the Court has dismissed the reliance on this art. on the ground that "the content of the accussed notice, an abstract of the festival guide, inter alia containing the names the participants in the procession, and the route that the parade will follow, exceeds the scope citations have";
Considering that it was noted in the plea that the law does not limit the scope that citations may have, but precisely because those limits may not be set in general rules and are not set, the court, in each individual case, by comparing the writings, and thus by a factual consideration, will have to decide whether another's copyright has been infringed upon by the announcement; that therefore the Court of Justice's decision on this issue cannot be reversed on appeal;
Considering that, in the last place, it has been argued, to support the ground for cassation, that the Court has overlooked both in its decision regarding the scope that citations may have, as in that regarding the premeditation, that it mainly comes to the desire for undue pursuit of gain;
Considering that in fact has been decided by the Court of Justice that "from the circumstances under which the copying of the contested notice of the Festival guide took place, as evidenced by the statements of the accused and the statements of the witness V. d. D., follows the intent of the accused to willfully infringe the copyright of E. IJ", while the statements and declarations referred to, according to the judgment, mean that of the accused, that he, when he had the notice placed in the Leyden Daily, was aware of the copyright obtained for the Festival guide by another, and that of the witness, that he, before the placement, had drawn the attention of the accused to the warning placed at the heading of the Festival guide, that copying would be prosecuted;
Considering that in this ground it may be claimed that for the application of Art. 349bis Penal Code, it would also be a requirement that the perpetrator acted with the desire for undue pursuit of gain or, as it is expressed in the plea, with intent to injure, but that this assertion is incorrect, because the art. Speaks not of such an intent, and the word deliberately has no other meaning in that art. than anywhere else in the Code;
That the art. therefore with that expression sets no other requirement than that the perpetrator committed the act intentionally, whereby another's right was infringed upon;Considering that the ground for cassation is therefore unfounded in all its parts;
Given art. 370 Penal Code;
Dismisses the appeal;
Orders the accused to pay the costs incurred therein.
(1) Cf. SMIDT, 2nd edition 19th issue p. 29.
No. 6274. 2
lende van het argument, getrokken uit de 2e alinea van art. 7, waar van berichten gesproken wordt, stelt in zijn middel subsidiair dat in elk geval de mededeelingen, om onder de bescherming der wet te kunnen staan, nieuws moeten bevatten. Mijn antwoord is al dadelijk weder dat in art. 7, al. 2 niet van nieuwsberichten, maar zeer algemeen van berichten gewag wordt gemaakt. Verder is het begrip van "nieuws" zeer betrekkelijk. Wat omtrent de aanstaande feestelijkheden aan de inwoners eener gemeente wellicht reeds lang in de verschillende bijzonderheden bekend was, is voor elders woonachtigen, aan wie de courant uit die gemeente wordt toegezonden, inderdaad "nieuws". Bovendien is het niet altijd le charme de l'inconnu die een bericht belangrijk maakt. Bijv. bij een kort geleden plaats gehad hebbenden moord of bij heerschende ziekten, zooals cholera waaromtrent gedurende eenige dagen allerlei berichten in de dagbladen werden medegedeeld, kan een courantier aan velen, wien de tijd tot lezen dikwerf ontbreekt, een dienst bewijzen door al die berichten nog eens achter elkander af te drukken.
Wat het 2e onderdeel van het middel betreft, zoo wordt vooreerst beweerd dat het Hof op onjuiste gronden aan het vervolgde dagbladbericht het karakter van geoorloofde aanhaling of uittreksel ter aankondiging ontzegt. Ik zou meenen dat men hier met eene feitelijke beslissing te doen heeft, die door den rechter in cassatie moet worden ge-eerbiedigd. Maar bovendien kan m. i. moeielijk aan eene geoorloofde aanhaling ter aankondiging worden gedacht waar, zooals hier, verreweg het grootste gedeelte van een feestprogramma wordt afgedrukt, en dat nog wel in een dagblad of nieuwsblad, dat zich natuurlijk veeleer ten doel stelt zijne lezers op de hoogte te houden van hetgeen er belangrijks in de gemeente voorvalt, dan eene breedvoerige vermelding te geven van den inhoud van zulk een geschrift. Ik voeg hier nog bij wat de regeering zeide in hare Memorie van Toelichting op art. 18 der wet van 28 Juni 1881 (Stbl. no. 124) (1): "Den rechter blijft eene betamelijke vrijheid van beslissing verzekerd. Hij beoordeele voor elk geval afzonderlijk, of hij een geoorloofd overzicht of uittreksel van een werk voor zich heeft, of wel een zelfstandig werk, of wel een ongeoorloofd werk, waarbij de wijzigingen, uitbreidingen en verkortingen van het oorspronkelijk geschrift slechts strekken om het gepleegde misdrijf te bedekken". En daarom doet het niets ter zake of al in het slot der zoogenaamde aankondiging naar den "Feestwijzer" verwezen wordt, want die verwijzing kan juist zijn geschied om aan de strafvervolging te ontkomen.
Verder zou het Hof, meer bijzonder bij zijne beslissing omtrent het opzet, hebben voorbijgezien dat het voornamelijk op de zucht naar onbehoorlijk winstbejag aankomt.
Daarvan mag echter aan het Hof geen grief worden gemaakt omdat het inderdaad ten deze daarop niet aankomt. Het was den wetgever te doen het recht van den auteur te handhaven, onverschillig of dit door een ander uit winstbejag, dan wel om andere redenen, bijv. uit haat of nijd werd geschonden. En allerminst aan het woord "opzettelijk" in art. 349bis Strafrecht moet die beteekenis worden gehecht. De Regeering zeide in de Memorie van Toelichting (2) op art. 18 van meergenoemde wet: "Evenals in het ontwerp-strafwetboek, wordt in deze voordracht alleen het desbewust inbreuk maken op eens anders auteursrecht met straf bedreigd". Iets verder: "Eerst voor zoover de dader bewust was, dat hij op het auteursrecht inbreuk heeft gemaakt, is hij strafbaar". En eindelijk in de Memorie van Beantwoording: "In verband met de terminologie van het ontwerp-strafwetboek is "desbewust" vervangen door "opzettelijk". Daar nu in facto is beslist, dat de getuige v. d. D. voor de plaatsing van het bericht in het Leidsche Dagblad den req. had gewezen op het aan het hoofd van den "Feestwijzer" voorkomende verbod van nadruk, doch dat de req. desniettemin last had gegeven dat bericht in bedoeld blad op te nemen, is terecht uitgemaakt dat de req. opzettelijk, d. i. desbewust op eens anders auteursrecht inbreuk heeft gemaakt.
Ik houd dus het arrest voor geheel juist gewezen en heb mitsdien de eer te concludeeren tot verwerping van het beroep met veroordeeling van den req. in de kosten.
De Hooge Raad enz.,
Gelet op het middel van cassatie, voorgesteld bij pleidooi:
Schending en verkeerde toepassing van de artt. 1, 2 en 7 der wet van 28 Juni 1881 (Stbl. no. 124) en van art. 349bis Strafrecht, omdat een feestprogram of feestwijzer geen enkele letterkundige gedachte, doch louter beweerd stadsnieuws behelzende en omtrent welks mededeelingen het Hof niet eens positief beslist dat zij "nieuws" waren, niet is een geschrift waarvoor auteursrecht kan worden verkregen; voorts omdat het Hof op onjuiste motieven aan het vervolgde dagbladbericht het karakter van geoorloofde aanhaling of uittreksel ter aankondiging ontzegt en zoowel hierbij als bij zijne beslissing omtrent het opzet voorbijziet, dat het voornamelijk op de zucht naar onbehoorlijk winstbejag aankomt;
O. dat ingevolge het beklaagde arrest feitelijk vaststaat:
1. dat op 28 Sept. 1891 een drukwerk, getiteld: "Gedenkdag van Leidens ontzet. Feestwijzer. Zaterdag 3 Oct. 1891", te Leiden is uitgegeven en verspreid;
2. dat dit werk aldaar gedrukt was door E. IJ. en deze zich op de bij de wet voorgeschreven wijze het auteursrecht op dat werk, dat zonder vermelding van den naam van auteur of uitgever, doch alleen van den drukker, door den druk was gemeen gemaakt, had verzekerd;
3. dat de req., hoezeer met dit voorbehoud van het auteursrecht bekend, in het Leidsche Dagblad van 30 Sept. 1891, met de uitgifte en administratie van welk blad hij toen belast was, een bericht heeft doen plaatsen, waarin, met uitzondering van sommige mededeelingen, die door het Hof werden geoordeeld voor het meerendeel van het publiek van ondergeschikt belang te zijn, de inhoud van den feestwijzer was overgenomen, terwijl aan het slot van dat bericht voor verdere bijzonderheden naar den feestwijzer werd verwezen;
4. dat bedoeld nummer van het Leidsche Dagblad op de voor dat blad gewone wijze is verspreid;
O. dat 's Hofs beslissing, dat de req. door de bewezen verklaarde handeling opzettelijk inbreuk had gemaakt op eens anders auteursrecht, bij het middel van cassatie op drie-erlei grond wordt bestreden;
O. dat de eerste grond hierin is gelegen, dat een feestprogram of feestwijzer niet is een geschrift, waarvoor auteursrecht kan worden verkregen, omdat het geen enkele letterkundige gedachte behelst, doch louter beweerd stadsnieuws, omtrent welke mededeelingen het Hof niet eens positief beslist, dat zij "nieuws" waren;
O. te dien aanzien, dat de bewering alsof auteursrecht alleen zou kunnen bestaan voor die geschriften welke eene letterkundige gedachte behelzen, geen steun vindt in de wet van 28 Juni 1881 (Stbl. no. 124), waarbij het auteursrecht is geregeld;
dat toch art. 1 geen onderscheid maakt tusschen den aard der geschriften en dus auteursrecht erkent voor elk geschrift, alzoo
ook voor zoodanig geschrift dat niets anders inhoudt dan hetgeen bij het middel wordt genoemd louter stadsnieuws of als stadsnieuws wordt medegedeeld, zelfs al kan dat beweerde nieuws als bij een deel van het publiek reeds bekend worden aangemerkt;
dat dit bevestigd wordt door de bepalingen, vervat in het tweede lid van art. 7, waarbij de vrijheid om, mits de bron genoemd worde, berichten of opstellen uit dag- en weekbladen verder door den druk gemeen te maken, niet anders wordt gegeven dan onder de voorwaarde dat het auteursrecht op zoodanig bericht niet op de bij de wet voorgeschreven wijze is voorbehouden;
dat de Memorie van Toelichting, die het wetsontwerp van 1877 vergezelde, waarop bij pleidooi een beroep werd gedaan, niets bevat wat tot eene andere opvatting zou kunnen leiden;
dat toch in par. 2 van die memorie wel wordt gezegd, dat "het wetsontwerp regelt het auteursrecht, t. w. het recht van schrijvers van letterkundige werken", maar dat daaraan onmiddellijk wordt toegevoegd: "benevens van die werken, welke, aan eerstgenoemden zeer nauw verwant, insgelijks een voorwerp van den boekhandel uitmaken. Uitgesloten zijn de voortbrengselen van schilder- en beeldhouwkunst";
dat derhalve in die zinsnede niet tegenover elkander worden gesteld de geschriften van letterkundigen en die van anderen aard, maar tegenover al wat een voorwerp van den boekhandel uitmaakt worden gesteld de voortbrengselen van de beeldende kunst, welke laatste buiten de voorgestelde regeling zouden vallen, terwijl voor het eerste, zonder beperking, die regeling van toepassing zou zijn;
dat de eerste der voor het middel aangevoerde gronden dus niet aannemelijk is;
O. dat de tweede dier gronden hierin is gelegen, dat het Hof op onjuiste motieven aan het vervolgde dagbladbericht het karakter van geoorloofde aanhaling of uittreksel ter aankondiging heeft ontzegd;
O. daaromtrent, dat, volgens art. 7 der wet, het auteursrecht van door den druk gemeen gemaakte werken niet belet, dat daaruit ter aankondiging of beoordeeling aanhalingen in andere werken worden opgenomen;
dat het Hof het beroep op dit art. heeft verworpen op grond, dat "de inhoud van het beklaagde bericht, een uittreksel uit den Feestwijzer, o. m. ook de namen bevattende van de deelnemers aan den optocht, en den weg dien de optocht zal volgen, den om vang die aanhalingen hebben, te boven gaat" ;
O. dat wel bij pleidooi is opgemerkt, dat de wet geen grens stelt voor den omvang die aanhalingen mogen hebben, maar dat juist omdat die grens niet bij algemeenen regel kan worden gesteld en dan ook niet gesteld is, de rechter voor elk geval afzonderlijk, door vergelijking van de geschriften en alzoo door eene feitelijke waardeering, zal hebben te beslissen, of door de mededeeling op eens anders auteursrecht inbreuk is gemaakt; dat derhalve op 's Hofs beslissing ten aanzien van dit punt in cassatie niet kan worden teruggekomen;
O. dat is de laatste plaats tot ondersteuning van het middel is aangevoerd, dat het Hof zoowel bij zijne beslissing omtrent den omvang die aanhalingen mogen hebben, als bij die omtrent het opzet heeft voorbijgezien, dat het voornamelijk op de zucht naar onbehoorlijk winstbejag aankomt;
O. dat door het Hof feitelijk is beslist, dat "uit de omstandigheden waaronder het overnemen van het beklaagde bericht uit den Feestwijzer plaats had, zooals die blijken uit de opgaven van den bekl. en de verklaringen van den get. v. d. D., de bedoeling volgt van den bekl., om opzettelijk inbreuk te maken op het auteursrecht van E. IJ", terwijl de bedoelde opgaven en verklaringen, blijkens het arrest, inhielden, die van den bekl., dat hij, toen hij het bericht in het Leidsch Dagblad deed plaatsen, bekend was met het op den Feestwijzer door een ander verkregen auteursrecht, en die van den get., dat hij voor de plaatsing den bekl. opmerkzaam had gemaakt op de aan het hoofd van den Feestwijzer geplaatste waarschuwing, dat nadruk gerechtelijk zou worden vervolgd;
O. dat bij het middel nu wel wordt beweerd, dat voor de toepassing van art. 349bis Strafrecht het mede een vereischte zou zijn, dat de dader gehandeld hebbe met de zucht naar onbehoorlijk winstbejag of, zooals het bij pleidooi is uitgedrukt, met het oogmerk om te benadeelen, doch dat deze stelling is onjuist, omdat het art. van zoodanig oogmerk niet spreekt en het woord opzettelijk in dat art. geen anderen zin heeft dan overal elders in het wetboek;
dat het art. alzoo met die uitdrukking geen anderen eisch stelt dan dat de dader opzettelijk de handeling pleegde, waardoor op eens anders recht inbreuk werd gemaakt;
O. dat het middel van cassatie mitsdien in al zijne onderdeelen is ongegrond;
Gezien art. 370 Strafvord.;
Verwerpt het beroep;
Veroordeelt den req. in de kosten daarop gevallen.
(1) Cf. SMIDT, 2e uitgave 19e afl. bl. 29.
(2) T. a. pl. bl. 28 vlgg.